Om de publicatie van de anthologie Children of War (recensie) in de bloemetjes te zetten zal ik in de komende weken een reeks interviews en gastposts posten waarin verschillende van de auteurs die een kortverhaal schreven voor deze anthologie aan bod zullen komen. Deze anthologie is een bundel kortverhalen in verschillende genres die de kinderen in Oekraïne steunt. Alle opbrengsten hiervan zullen geschonken worden aan de Voices of Children Foundation in Oekraïne of een gelijkaardige organisatie. Deze Oekraïense organisatie zorgt voor therapie en andere vormen van psychologische ondersteuning voor slachtoffers van oorlogstrauma. De organisatie werd opgericht in 2015 en werkt samen met vrijwillige psychologen en rondtrekkende psychologen om kunsttherapie en andere zorgen te verschaffen aan de meest kwetsbare leden van de Oekraïense samenleving die nu opnieuw worden getroffen door een gewapend conflict.
In de eerste post van deze reeks geven we het woord aan Astrid V.J., die tevens de organisator van deze anthologie is. Zij die mijn blog al een tijdje volgen weten dat ik reeds verschillende werken van Astrid las, waaronder Naiya’s Wish (recensie), The Destitute Countess (recensie), en Enchanted Forests, wat ook een anthologie voor het goede doel is, meer bepaald voor het behoud van het regenwoud (recensie).
Astrid’s kortverhaal in Children of War is Child of Destruction. Dit is een fantasieverhaal over een kindersoldaat en het is tevens het achtergrondverhaal voor één van de personages uit Warring Lions, een ander boek van Astrid. Bekijk mijn recensie van de anthologie voor meer informatie!
Opmerking: Het interview en de gastpost werden door mij vertaald naar het Nederlands
Interview met de auteur
Over de auteur
Hobbies: schrijven, lezen, kruisjessteek, schermen, viool
Wat was je favoriete boek toen je klein was? Dat is zo’n moeilijke vraag. Ik had over zoveel boeken een obsessie. ‘Momo’ van Michael Ende bijvoorbeeld, maar ook de ‘Harry Potter’ serie, en door de ‘His Dark Materials’ trilogie van Philip Pullman was ik een tijdje gek op complottheorieën.
Wat voor boek zou je ooit graag schrijven? Ik heb altijd al een historisch fictieboek over Mary Reed, één van de twee vrouwelijke piraten die zeilden onder Red Rackham. Het opzoekwerk dat hiervoor nodig zou zijn jaagt me echter schrik aan. Wanneer mijn schrijfwerk mijn volledige broodwinning kan zijn wordt dit misschien wel een mogelijkheid.
Wat is je motto als schrijver? Alles is mogelijk.
Over de anthologie
Waarom besloot je een verhaal te schrijven voor deze anthologie? Het goede doel ligt me nauw aan het hart en ik had ook een nevenpersonage uit een vorig boek dat voldeed aan de vereisten voor deze anthologie, dus het leek alsof het gewoon zo moest zijn.
Als er één boodschap zou zijn m.b.t. deze anthologie die je graag met de hele wereld zou delen, wat zou deze dan zijn? Oorlog is iets verschrikkelijk. Mensen doen elkaar vreselijke dingen aan door de druk van de oorlog. En een oorlog stopt niet wanneer het vredesverdrag wordt ondertekend. De oorlog zal de mensen die het overleefden voor de rest van hun leven achtervolgen. De beste manier waarop we daarmee om kunnen gaan en waarop we een verschil kunnen maken is om die waarheid nooit te vergeten, en op zoek te gaan naar een toekomst waarin vredevolle oplossingen de norm zijn en niet de uitzondering.
Snelle ronde
Tropisch eiland of Antarctica? Antarctica, want er is een regio die “Princess Astrid Land” heet
Nacht of dag? Dag. Ik hou feestjes nooit lang vol…
IJs of pizza? Beide. Ik maak ze beide zelf en ze zijn beide geweldig.
Koffie of chocolade? Chocolade. Koffie? Bah! Vies spul. Geef mij maar chocolade!
Cultuur of natuur? BEIDE! Sorry, maar echt. Donald Olding Hebb heeft dit heel eloquent verwoord: “To ask how much heredity contributes to intelligence is like asking how much the width of a field contributes to its area.” Natuur en opvoeding zorgen er samen voor dat een individu is wie hij/zij is. Het is onmogelijk om de ene als belangrijker dan de andere te bestempelen, want beide spelen een rol.
Gastpost: Literatuur voor vrede
Moeder Teresa zei ooit: “ik zal nooit deelnemen aan een anti-oorlogsbetoging. Nodig me uit wanneer je een betoging voor de vrede hebt”.
De kracht van woorden mag niet onderschat worden. Wanneer we ons focussen op het negatieve creëren we meer negativiteit in ons leven en dat zal overlopen naar de wereld toe. Als we positiviteit willen, dan moeten we voorzichtig zijn met de woorden die we kiezen.
Vanuit die optiek zorgt de titel van het boek ervoor dat we inderdaad focussen op de negatieve kanten van de realiteit, maar dit is met opzet zo gedaan. Kinderen en oorlog horen niet samen. Ik vind het verschrikkelijk dat UNICEF dit jaar een rapport uitbracht getiteld “25 jaar kinderen in gewapende conflicten”. Het is zo’n groot probleem dat een VN-organisatie er een rapport over moest schrijven! Denk daar maar eens over na. Wist je dat sinds 2005, meer dan 93 000 kinderen gerekruteerd werden en gebruikt werden in oorlogen? Of dat meer dan 104 100 kinderen in diezelfde tijdspanne werden vermoord of verwond? Dat is simpelweg onaanvaardbaar. Om iets te kunnen veranderen en een langdurige vrede te kunnen bekomen moeten we de feiten kennen en ik vrees dat te weinig mensen de tijd nemen om zichzelf te informeren en daardoor kunnen deze vreselijke feiten gewoon onder het tapijt worden geveegd. Oorlogen komen ten einde en de kinderen waarvan de kindertijd werd gestolen worden onstabiele volwassenen die door hun oorlogstrauma lijden aan complexe PTSS. Zulke individuen gaan dan op hun buurt zelf zulke daden verrichten, want ze kennen niet anders of weten niet hoe ze anders kunnen reageren op bepaalde situaties. Daarom zoomt dit boek in op de feiten over hoe oorlog een impact heeft op kinderen.
Maar er is nog meer. De meeste van deze verhalen bevatten een graantje hoop, een zaadje voor verandering en het potentieel om het begrip te vormen dat nodig is om een langdurige vrede te bekomen. Of het nu gaat over het helen van trauma of het zoeken naar een grote goed, of iets helemaal anders, elk verhaal bevat een zaadje voor vrede. Het is aan ons allemaal om deze zaadjes te verzorgen en ervoor te zorgen dat ze kunnen ontkiemen zodat ze ooit een volwassen boom zouden kunnen worden die de aarde beschutten in vredevolle rust.
Voor nu hebben we nog veel werk aan de winkel. Te veel kinderen bevinden zich zo ver van het concept van “vrede” en er is dus nog een lange weg naar ons doel af te leggen. Maar het is wel mogelijk om het doel te bereiken. Laten we onszelf informeren, of het nu via rapporten is zoals dat van de UNHCR of door fictie zoals ‘Children of War’. Als we weten waarnaar we toewerken kunnen we langdurige vrede bereiken.
Om af te sluiten voeg ik graag nog een citaat toe uit één van de kortverhalen uit deze anthologie:
“Live your life as if it was borrowed, so that when the time comes to give it back, you could say that it was put to good use.”
Elena Shelest, The Borrowed Life