Om de publicatie van de anthologie Children of War (recensie) in de bloemetjes te zetten zal ik in de komende weken een reeks interviews en gastposts posten waarin verschillende van de auteurs die een kortverhaal schreven voor deze anthologie aan bod zullen komen. Deze anthologie is een bundel kortverhalen in verschillende genres die de kinderen in Oekraïne steunt. Alle opbrengsten hiervan zullen geschonken worden aan de Voices of Children Foundation in Oekraïne of een gelijkaardige organisatie. Deze Oekraïense organisatie zorgt voor therapie en andere vormen van psychologische ondersteuning voor slachtoffers van oorlogstrauma. De organisatie werd opgericht in 2015 en werkt samen met vrijwillige psychologen en rondtrekkende psychologen om kunsttherapie en andere zorgen te verschaffen aan de meest kwetsbare leden van de Oekraïense samenleving die nu opnieuw worden getroffen door een gewapend conflict.

De vierde auteur die ik interviewde is MJ Krause-Chivers! Haar kortverhaal in Children of War is getiteld Through Vira’s Eyes. Dit is het verhaal van een vijf jarig meisje dat samen met haar baby broertjes, haar moeder en vele anderen ondergedoken is in een schuilplaats. Zij moet halsoverkop vluchten met een ander kind en komt zo zonder volwassenen in oorlogsgebied terecht. Bekijk mijn recensie van de anthologie voor meer informatie!

Opmerking: Het interview werd door mij vertaald naar het Nederlands

Interview met de auteur

Over de auteur

Hobbies: Historische fictie lezen, tuinieren, biografieën en films over de Tweede Wereldoorlog kijken en reizen. Maar sinds Corona heb ik nog maar erg weinig gereisd.

Wat was je favoriete boek toen je klein was? Nancy Drew mysteries

Wat voor boek zou je ooit graag schrijven? De memoires van mijn gekke, dysfunctionele leven

Wat is je motto als schrijver? Schrijf verhalen die er toe doen.

Over de anthologie

Waarom besloot je een verhaal te schrijven voor deze anthologie? Mijn grootouders zijn gevlucht uit Oekraïne voor de Russische burgeroorlog van 1917-1924. Aangezien ik over die periode schrijf in mijn boekenserie Russian Mennonite Chronicles merkte ik dat er een onheilspellend parallel bestond tussen wat er honderd jaar geleden gebeurde met mijn grootouders en hun tijdgenoten en het conflict dat vandaag woedt. Mijn voorouders en hun tijdgenoten waren Duitse kolonisten in Oekraïne en waren loyaal aan de Tsaar, waardoor ze verdreven werden uit hun land via uitroeiing en uithongering, of door gedwongen migratie naar Siberië en Kazakhstan. Velen hebben het niet overleefd. Ik ben dankbaar dat mijn grootouders het wel overleefden. Zij vluchtten naar Letland met niet meer dan de kleren die ze droegen, en dankzij de hulp van sponsors hebben ze uiteindelijk Canada bereikt. Vandaag leef ik en geniet ik van de vrijheid door hun keuzes en de gratie van God.

Een tweede reden waarom ik deel wou nemen aan dit project is omdat ik lijd aan complexe PTSS door seksueel misbruik, auto-ongelukken en andere trauma’s. Aangezien mijn grootouders de Russische burgeroorlog overleefden leden zij waarschijnlijk ook aan oorlogstrauma. Intergenerationeel trauma wordt ongewild doorgegeven van de ene generatie aan de andere, waardoor er systematische dysfunctionele problemen ontstaan binnen families. Het is mogelijk dat ik gevoelig was voor het ontwikkelen van PTSS door de dysfunctionele mechanismes die ik erfde van mijn grootouders. Therapeuten zeggen dat deze ziekte kan worden voorkomen door er vroeg bij te zijn, en daarom is het belangrijk dat we onmiddellijk mentale ondersteuning kunnen bieden aan de kinderen die vandaag getroffen worden door oorlogssituaties. Hierdoor kunnen ze opgroeien tot volwassenen die normaal kunnen functionaliseren en zo kunnen we de intergenerationele overdacht van trauma voorkomen. Deze anthologie helpt door geld te verzamelen voor therapie voor deze kinderen. Toen ik de kans kreeg om een verhaal te schrijven voor deze bundel heb ik geen seconde moeten nadenken. Ik wou graag mijn bijdrage maken. Aangezien ik oud ben en mijn gezondheid niet al te best is kan ik niet naar Oekraïne reizen om te gaan vechten of op andere manieren fysiek helpen. Verder spreek ik noch Oekraïens noch Russisch, dus ik kan ook niet deelnemen aan goede doelen waarvoor het spreken van deze talen een vereiste is. Deze anthologie gaf me de kans om een klein verschil te maken in deze oorlog. Het is misschien maar een druppeltje op een hete plaat, maar zoals we allemaal weten vormen vele kleintjes een groot geheel. Dit boek is één druppeltje en mijn verhaal is daar een stukje van. Samen kunnen we levens veranderen.

Als er één boodschap zou zijn m.b.t. deze anthologie die je graag met de hele wereld zou delen, wat zou deze dan zijn? Zeg nooit dat je te oud of te ziek bent of dat je niet de juiste vaardigheden hebt om te helpen. Iedereen kan iets doen om zij die lijden te helpen. Zoek een manier om je talenten te gebruiken om een verschil te maken in de wereld. Kan je geen boek schrijven? Bouw dan een brug of help een kind. Of maak een donatie. Doe gewoon iets dat er toe doet. Wees deel van de verandering die het verschil maakt.

Snelle ronde

Tropisch eiland of Antarctica? Tropisch eiland. Ik haat de kou.

Nacht of dag? Nacht. Dan is er meer rust en ik hou van het maanlicht.

IJs of pizza? Pizza, ik verkies zout boven zoet.

Koffie of chocolade? Koffie. Cafeïne is mijn levensbloed.

Cultuur of natuur?  Dat is een moeilijke keuze, ik hou evenveel van beide opties. Maar als ik echt moet kiezen dan zou ik gaan voor natuur, omdat ik van solidaire ervaringen hou. Ik hou van tuinen, stranden, water en bergen.